“ทำไมที่นี่สะอาดจังพ่อ” ลูกชายบอกผมระหว่างที่เราขับรถเลาะเลี้ยวตามตรอกซอกเมืองน่าน ผมเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่ก็เป็นเรื่องงานทั้งสิ้น ครั้งนี้มีโอกาสได้มาเยี่ยมในฐานะนักท่องเที่ยวซักที ทริปสั้นๆของครอบครัวเรามีตั้งแต่คนวัยเกษียณและนักเรียนชั้นประถมปีที่ 2
เราไปในที่ที่คนอื่นเขาไปน่ะแหละไม่ได้มีอะไรพิเศษ ในตัวเมืองน่านเราไปชมปู่ม่านย่าม่าน ณ วัดภูมินทร์ ลอดซุ้มต้นลีลาวดี เดินเล่นถนนคนเดินยามค่ำคืน ไหว้พระวัดพระธาตุแช่แห้ง วัดพระธาตุเขาน้อย กินกาแฟถ่ายรูปอวดสังคมออนไลน์ตามร้านกาแฟฮิปๆ อย่าง น.น่าน เฮือนฮังต่อ และสุดกองดี มาเหนือทั้งทีเราไม่พลาด ข้าวซอยที่ร้านต้นน้ำ อาหารเมืองขึ้นชื่ออย่างไก่ทอดมะแขว่นและลาบคั่วที่ร้านอาหารเฮือนฮอม และแน่นอนจบที่บัวลอยไข่หวานร้านป้านิ่ม
ออกนอกตัวเมืองเราขับรถผ่าน อ.ปัว แวะถ่ายรูปอวดชาวบ้านที่ร้านกาแฟบ้านไทลื้อ จากนั้นขึ้นเขาไปหาหมู่บ้านบ่อเกลือ หมู่บ้านเล็กๆ ในซอกเขาอุทยานแห่งชาติดอยภูคา มีจุดน่าสนใจหลักคือบ่อเกลือโบราณอายุกว่า 800 ปีที่ชาวบ้านได้ใช้ประโยชน์จากเกลือสินเธาว์ได้อย่างหลากหลาย วันกลับจากปัวเราแวะหอศิลป์ริมน่านของคุณวินัย ปราบริปู ศิลปินชาวน่านผู้โด่งดัง ชมงานศิลปะร่วมสมัยหลากหลายเทคนิค และที่พลาดไม่ได้คือผลงานฝีพระหัตถ์ กรมสมเด็จพระเทพฯ “ตะโกน” ที่ได้แรงบันดาลใจมาจากภาพ “กระซิบ” รักอันเลื่องชื่อ อาจารย์วินัยเล่าว่ากรมสมเด็จพระเทพฯ ทรงอธิบายว่า “ต้องตะโกนกัน เพราะกระซิบไม่ได้ยินแล้ว อายุมากกันแล้ว”
จากประสบการณ์สั้นๆ 3 วันกว่าที่ผ่านมา ผมพบว่าที่น่านนั้นมีบ้านเมืองสวยงาม เป็นระเบียบ สะอาด ผู้คนยังเนิบสมคำร่ำลือ คนขับรถอย่างใจเย็น สื่อสารอย่างนิ่มนวล และมีความภาคภูมิใจในความเป็นน่านอย่างเต็มเปี่ยม จะด้วยเหตุทาง ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม หรือแหล่งธรรมชาติที่โอบล้อมด้วยขุนเขาที่ยิ่งใหญ่สงบจนน่าเกรงขาม หรือจะด้วยสาเหตุอื่นใดก็ตมาแต่ที่หล่อหลอมให้น่านเป็นน่านทุกวันนี้ สำหรับผมแล้วน่านเป็นที่ที่มีเสน่ห์สมควรกลับไปเนิบอีกแน่นอน
ขับรถจากร้านกาแฟ น.น่าน กลางเมืองไปสนามบินน่านนครกินเวลา 4 นาทีเศษ ที่สนามบินเราได้ยินเพลงที่เราเปิดฟังในรถตลอดทริป ตอกย้ำความรู้สึกที่คนมีต่อน่านได้อย่างดี เพลง “น่าน เนิบ เนิบ” ของวงนั่งเล่น ที่เริ่มต้นและจบลงด้วยคำถามแทงใจคนชุมชนพร้อมพงษ์ เมืองแห่งทวยเทพว่า “จะรีบไปไหน”
not.so.important 